ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>>

Έξαλλος, δεν σκεφτόμουν. Δεν με σέβεται, δουλεύω πολύ για να θρέψω εκείνη και τα παιδιά μας, είμαι η βάση της οικογένειας. Και όμως, γυρνάω σπίτι και βρίσκω αχαριστία, γκρίνια και παράπονα. Πουθενά δεν με γεμίζει αυτή η γυναίκα, πως την ερωτεύτηκα και την παντρεύτηκα.

Γιορτές είναι, αξίζω μια νύχτα μόνος μου, μακριά από το σπίτι, από τις φωνές των παιδιών, από το χάος του σπιτιού. Επέλεξα τους φίλους που έχω καιρό να δω. Ένα διαφορετικό είδος χάους, ευχάριστο για μένα. Δεν τους βλέπω συχνά, σπίτι, γραφείο, σπίτι ξανά, μου έχει λείψει η παρέα τους. Σήμερα αποφάσισα να αφιερώσω το βράδυ σε εμένα.

Εντάξει, ξεφύγαμε λίγο με τα παιδιά. Τα ποτά και τα σφηνάκια δεν σταματούσαν. Ξεκινήσαμε σε ένα απλό γιορτινό μπαρ, καταλήξαμε σε ένα στριπτιζάδικο. Δεν άντεχα τα τηλεφωνήματα της, που ξεκίνησαν από νωρίς το βράδυ, έκλεισα το κινητό. Ξέρω πως το πρωί έπρεπε να είμαι παρών όταν τα παιδιά ανοίξουν τα δώρα τους, και θα ήμουν. Άλλα ήθελα και το δικό μου δώρο, την ελευθερία μιας βραδιάς, γιορτές που είναι.

Όχι, δεν βρήκα άλλη, ούτε την απάτησα. Πέρασε από την μύτη μου λίγη κοκαΐνη, καταλήξαμε στο τέλος σε ένα παρακμιακό μαγαζί. Φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι μου, του Άγιου Βασίλη, συνέχισαν τα ποτά και οι γραμμές.

Γύρισα σπίτι τα ξημερώματα, ακόμα με τον σκούφο στο κεφάλι. Ήξερα μόλις την αντίκρισα στον καναπέ δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τι θα επακολουθούσε. Με περίμενε νευρική, τσαντισμένη με μαύρους κύκλους από την αϋπνία. Εγώ φτιαγμένος και ζαλισμένος, με ανήσυχο βλέμμα, μύριζα αλκοόλ. Άρχισε να μιλάει άσχημα, πράγματα που είχα ξανακούσει, άλλα ποτέ δεν με επηρέαζαν. Σήμερα όμως με εξόργισαν.

Δεν σέβομαι εγώ την οικογένεια μας, δεν σέβομαι αυτήν. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να έχει αυτή τα δώρα της και τις ανέσεις της. Το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να δώσω ένα μέλλον στα παιδιά μας, να πάνε σε καλά σχολεία και να μην τους λείψει τίποτα. Δεν εκτιμάει αυτή η γυναίκα, δεν εκτιμάει εμένα και τις ανάγκες μου ως άντρας. Μέσα στις κατηγορίες που έλεγε, το μυαλό μου θόλωσε.

Τα μάτια μου γυάλιζαν, ένιωθα έντονα συναισθήματα και δυσφορία, ναι αυτό ήταν, δεν είχα αντίληψη του τι έκανα και έλεγα. Τα παιδιά ξύπνησαν από τις φωνές, κρυβόντουσαν στα δωμάτια τους. Άκουγα μόνο ήχους από κραυγές, φωνές και κλάματα, δεν ξεχώριζα τίποτε από αυτά. Το τζάκι αναμμένο. Μα γιατί το άφησε αναμμένο..

Εγώ το έκανα, ναι πρέπει να το έκανα εγώ. Η εικόνα ζωντανεύει στο μυαλό μου όσο συνέρχομαι από την εμπειρία και την ζάλη. Η γυναίκα μου όσο και να φωνάζει δεν πειράζει κανέναν. Πρέπει να έπιασα κάποιο κάρβουνο με τα χέρια μου, ακόμα νιώθω το κάψιμο, πονάει.

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>> Μου φάνηκε αστείο, εκείνη την στιγμή να την τρομάξω, δεν σκέφτηκα τις επιπτώσεις. Πέταξα το κάρβουνο στο δέντρο, και γελούσα, δεν σκέφτηκα την πράξη μου. Το δέντρο έπιασε φωτιά αμέσως, το ψεκάσαμε με σπρέι ανακατεμένη με χρυσόσκονη όταν το στολίζαμε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπιασε φωτιά και η κουρτίνα, και μέσα σε λίγα λεπτά ολόκληρο το σαλόνι.

Δεν συνηθίζω να αντιδράω έτσι, πρέπει να έφταιγε το ποτό μαζί με τα ναρκωτικά. Με έφερε στα όρια μου, έσπασα, έχασα την υπομονή μου και την αυτοσυγκράτηση μου. Έχω και εγώ ανάγκες για διασκέδαση. Δεν το σεβάστηκε, όχι, ήθελε να κάνει την έξυπνη. Τώρα το μόνο που κατάφερε είναι να κάθομαι μέσα στο περιπολικό με κατηγορίες, αυτή να κοιτάει δύσπιστα και σοκαρισμένη εμένα και το σπίτι που καίγεται, και τα παιδιά μας τραυματισμένα.

Created by Diana Chemeris