Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ


ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ

Καλοκαίρι. Μία από τις τέσσερις εποχές γεμάτη ανεμελιά και ζωντάνια, μια περίοδος που ξεδιψάει τόσους αγανακτισμένους ανθρώπους και επιστρέφει τα χαμένα νιάτα. Τέτοιες μέρες αγέρωχα αγγίζω τον ήλιο και τον γαλάζιο ουρανό, χωρίς την παραμικρή δυσκολία, γιατί τότε είναι που όλα σταματάνε. Οι υποχρεώσεις μπαίνουν στο μπαούλο και τα μυστικά καλύπτονται με άμμο. Ο ήλιος χαϊδεύει φιλικά την σάρκα καθώς το θαλασσόνερο ξεπλένει την ένταση του χειμώνα. Εκείνες τις μέρες, βρίσκω παλιούς φίλους και αγαπημένους, γράφω παραμύθια και εκπληρώνω ποθητές φαντασιώσεις.

Έτσι το φετινό καλοκαίρι αφιερώθηκε σε μένα. Έσβησα έγνοιες και σκέψεις. Δυσκολίες και δύστροπους ανθρώπους. Ήταν δικό μου, μοιρασμένο με άτομα που μπήκαν στο καράβι μαζί μου, με προορισμό τις τρελές κατακτήσεις των νησιών και την πορεία του φεγγαριού.

Καταλήξαμε σε ένα μέρος που πλήθη ζευγαριών κάναν έρωτα πριν από εμάς. Κάθε παραλία μια ανάμνηση μιας δυνατής αγάπης, τόσοι ερωτευμένοι άφησαν τα σημάδια τους. Ανακαλύψαμε επίγειους παραδείσους με οδηγό απόμερα μονοπάτια. Ξεχάσαμε πληγωμένες καρδιές και ερωτευτήκαμε την δύση του ηλίου. Το σώμα κάηκε ανάμεσα σε χρώματα του ουράνιου τόξου και τα χείλη ξεράθηκαν στο αλμυρό νερό.

Και κάπου εκεί γνώρισα εκείνον. Ήρθε απρόοπτα, σαν μια ευχή από κάποια ιστορία. Ένας άντρας που τόσες τουρίστριες ψάχνουν, ώστε να γεμίσει το καλοκαίρι αναμνήσεις και καυτές παραθαλάσσιες στιγμές. Αξέχαστος. Το ηλιοκαμένο κορμί έκανε εμφάνιση ανάμεσα στον ήλιο, το χαμόγελο του απέκλεισε τους άλλους, τα μάτια του έψαχναν τις φαντασιώσεις μου. Τα δυνατά του χέρια με κράτησαν στους δρόμους του νησιού και με κρύψανε στην αγκαλιά του κάθε βράδυ.

Έτσι ήρθε, σαν απαλό καλοκαιράκι που χάιδεψε τα μαλλιά μου με ένα φύσημα των ματιών του, ένα μυστικό που ανταλλάξαμε σιωπηλά ανάμεσα σε βογκητά. Ανακάλυψα την ζεστασιά του κάτω από τον ήλιο, με μια υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Στα σκοτάδια ιδρωμένη τον άγγιζα, καθώς το ρυθμικό λίκνισμα ορχήστρωνε τον άνεμο που επισκεπτόταν τις νύχτες. Τα πρωϊνά, τα φιλιά καλημερούσαν το σώμα και οι μέρες των διακοπών άρχιζαν ξανά με διαφορετικές στάσεις και προορισμούς.

Το καλοκαίρι τελείωσε, οι διακοπές σηματοδότησαν το τέλος τους. Το επεισόδιο γράφτηκε και το κύμα δεν ξεπλένει πια. Η βάρκα ψάρεψε όνειρα γραμμένα στην άμμο, και το φεγγάρι μαζεύτηκε τα βράδια. Έπρεπε να τον αποχωριστώ. Η εικόνα του έμεινε ανεξίτηλη ανάμνηση αυτού του καλοκαιριού που βρήκα όλους τους έρωτες μαζί.

Σε άφησα στο νησί. Συνάντηση το επόμενο καλοκαίρι.


Created by Diana Chemeris

Τρίτη 2 Αυγούστου 2016

ΨΕΥΤΗΣ


ΨΕΥΤΗΣ

Τι να της πω για να την πείσω. Ερωτηματικά με κοιτάζουν τα νωχελικά της μάτια. Θαμπωμένος στρέφω τα μάτια μου σε κάποιο σημείο του κορμιού της. Μόνο από κάποια μυστήρια φυλή κατάγεται η ύπαρξη της. Το τρόπαιο πρέπει να μπει στην συλλογή μου. Τι να της πω για να την πείσω?

Λέω πράγματα που δεν πιστεύω, δεν υπάρχουν. Μόνο και μόνο για να την πείσω. Εξυμνώ τον εαυτού μου, κρυμμένος πίσω από όμορφα λόγια και μια προσπάθεια. Συνεχίζω, με ιστορίες χαρούμενες, ερωτικές και θλιβερές. Παραμύθια. Μέχρι να διεισδύσω στο μυαλό της, παρακολουθώ αντιδράσεις, ώσπου να καταλάβω τι θέλει, τι ποθεί

Κρύβω την πραγματικότητα, την παραποιώ. Την παρουσιάζω όπως μου αρέσει, σε τόσους ανθρώπους. Μια ζωή ψεύτικη με αναληθή εικόνα. Εκεί ζώ θαμμένος, σκέφτομαι τρόπους μέχρι να τους πείσω, με σκοπό να καταφέρω αυτό που ποθεί το άπληστο μυαλό μου, ώσπου να ευχαριστήσω τον εγωισμό μου. Και συνεχίζω.

Υπάρχουν τρόποι πειθώ. Μια μικρή πλύση εγκεφάλου που κλέβει την νοημοσύνη. Ψέματα, λέξεις, προτάσεις μεγάλες και μικρές. Λίγο πιπέρι και αλάτι στην αλήθεια, λίγη φαντασία στην ζωή μου, λίγο κύρος στην προσωπικότητα μου. Υπόσχομαι, λεφτά, δώρα, συμφέρουσες προτάσεις. Προσφέρω, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, φιλία. Μέχρι να βρω το σημείο που θα πείσω.

Τι να της πω για να την πείσω. Η ζωή φαντάζει ανιαρή, βαρετή. Μάχομαι σε έναν αγώνα για να προσδώσω κάποιο ενδιαφέρον, καθημερινά. Έζησα, πόθησα πολλά και κατάκτησα μερικά καπρίτσια. Και αυτό το πλάσμα τώρα, ταράζει τις φαντασιώσεις μου. Προβάλω τον εαυτό μου βασιλιά, αυτοκράτορα σε βασίλειο που δεν υπάρχει, μόνο και μόνο για να πειστεί.

Τώρα εκείνη με ακούει. Στριφογυρνάει μια μονάχα ερώτηση στην έκφραση της. Εννοώ αυτά που βγάζει το στόμα μου? Θα πραγματοποιήσω τις υποσχέσεις μου? Δεν χρειάζεται να ξέρει το μετά. Σημασία έχει να πετύχω αυτό που θέλω τώρα.

Τι να της πω για να την πείσω. Τι ψέμα να σκεφτώ, τι γεγονότα να πλάσω. Θέλω το βλέμμα της θα παραμείνει σταθερό επάνω μου, έστω για μια βραδιά. Θέλω να την γευτώ, να μου δοθεί. Την καλοπιάνω. Με έχει ανάγκη, δεν το βλέπει? Θα το δει, θα την πείσω. Θα με ψάξει, θα με χρειαστεί. Ψέμα στο ψέμα, υποκρίνομαι τον μέντορα, τον σοφό στην μπερδεμένη νεαρά που δεν ξέρει τι θέλει, δεν ξέρει που πάει. Υποβιβάζω τις γνώσεις της με σκοπό να αναδείξω την ανωτερότητα μου, με σκοπό να την μπερδέψω. Πρέπει να της δείξω, πρέπει να της πω, πρέπει να την πείσω.

Με κοιτάει καχύποπτα. Τι να της πω για να την πείσω. Ίσως στο ποτό κάτι της ρίξω, ώσπου στο κρεβάτι μου την λύσω.

Created by Diana Chemeris