Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

ΕΦΗΒΙΚΟΣ


ΕΦΗΒΙΚΟΣ

Τον θυμάμαι ακόμα. Τότε ήμουν μικρή, τον γνώρισα στα ζωηρά χρόνια γεμάτα χαρά και ενθουσιασμό, στην αθωότητα της εφηβείας. Τον θυμάμαι, ερωτευμένος, ρομαντικός, αθώος, παιδί ακόμα, στα μάτια του ήμουν η πρώτη και μοναδική.  Μου έταζε αστέρια και λουλούδια. Πίστευε πως τίποτα δεν θα μας χώριζε, πως θα είμασταν για πάντα μαζί. Ο πρίγκιπας μου.

Μα έκανε λάθος. Τον πλήγωσα, χώρισα τους δρόμους της αμετάκλητης δέσμευσης, συνέχισα την ζωή μου, χωρίς εκείνον τον έρωτα που χρωστούσα πολλά. Ράγισα την λούτρινη καρδιά που μου χάρισε, ποδοπάτησα τα ραβασάκια γεμάτα ποιήματα, ξέχασα αστέρια και λουλούδια. Παρέμεινε μονάχα μια ανάμνηση, ενός αθώου έρωτα, στα χρόνια που ξεχάστηκαν και δεν μπορώ ξανά να ζήσω.

Βρεθήκαμε τυχαία. Κρατήσαμε επαφή, τον συναντούσα μία φορά στο τόσο. Μιλάγαμε για περασμένα, βλέπαμε πως άλλαξαν πολλά, περνάγαμε καλά. Σαν φίλοι, κρυφά θρηνούσαμε τα αισθήματα που θάψαμε βαθιά σε ένα κουτί με παιδικές αναμνήσεις. Κάθε χρόνο, η κοπέλα που ερωτεύτηκε, άλλαζε και απομακρυνόταν από εκείνη που γνώριζε εκείνος. Κάθε χρόνο, φάνταζε πιο ξένος, η εικόνα της αθωότητας αλλαγμένη. Κάθε χρόνο, συναντούσα έναν διαφορετικό άντρα, κάθε χρόνο μεγαλώναμε. Εκείνη η αγάπη δεν υπήρχε, μα οι συναντήσεις μας, ζωντάνευαν τις εικόνες που αφήσαμε να σβήσουν.

Δέκα χρόνια μετά, είμαι γυναίκα. Ώριμη να ξεχωρίσω ένα ξεμυάλισμα από την πραγματική αγάπη. έμπειρη να δω τα πράγματα ξεκάθαρα, ικανή να εκφράσω αισθήματα. Δέκα χρόνια μετά, εκείνος είναι  άντρας. Ώριμος να αποφασίζει, έμπειρος να κατακτήσει, ικανός να με αλλάξει.

Έτσι όταν τα χείλη μας συναντήθηκαν ξανά, τυχαία από μια μικρή απαίτηση, κάτω από ένα δέντρο που σήμαινε πολλά για μας. Άλλαξα. Η αίσθηση φούντωσε στο στήθος, θύμισε τα αθώα χρόνια που ως δια μαγείας επέστρεψαν στην επιφάνεια. Τα αισθήματα κραύγασαν για μια θέση στον κόσμο που τους ανήκει, ζήτησαν να επανέλθουν στην πραγματικότητα και να μην καταπνίγονται πια στην μνήμη της παιδικότητας. Κάθε φορά που τον φιλούσα, ανακάλυπτα κάτι που ξέχασα, κάτι που εκείνο το κοριτσάκι μέσα μου κρυφά αρνείται να  προδώσει. Ο μύθος της εφηβικής αγάπης ξύπνησε, σαν να μην πέρασαν ποτέ δέκα χρόνια.

Έτσι ξαφνικά, εκεί που πίστευα πως έσβησαν όλα. Έτσι ξαφνικά, η αγάπη που θυμόμουν μόνο από εφηβικά σκαλίσματα στο νυχτερινό κρεβάτι. Επανήλθε έντονη, αναζήτησε μια θέση στην καρδιά μου, προκάλεσε να την ξαναζήσω. Αισθήματα που δεν μας αφήνουν να χωρίσουμε, φιλιά που ανυψώνουν τις στιγμές μας. Τώρα είμαστε μαζί, ζούμε το παλιό μας παραμύθι, ο πρίγκιπας μου και η πριγκίπισσα του. Σαν δύο έφηβοι ξανά, ερωτευμένοι, μοιραζόμαστε υποσχέσεις με αστέρια και λουλούδια, ανταλλάζουμε λούτρινα και ραβασάκια, σαν να μην πέρασαν ποτέ δέκα χρόνια.


Created by Diana Chemeris

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΟΙΟΣ


ΠΟΙΟΣ

Ο πραγματικός μου εαυτός. Κρύβω μυστικά, τα μάτια δύσκολα περιγράφουν την αλήθεια και η έκφραση διψάει να μιλήσει.

Ποιος? Η ερώτηση περιστρέφεται στο μυαλό μόλις συναντάω εκείνον. Ποιος είναι. Στο πρόσωπο του περιγράφεται μια ολόκληρη ζωή, εμπειρίες που καλά γνωρίζει και εγώ δεν μπορώ να φανταστώ. Εμπειρίες που δημιούργησαν μια προσωπικότητα αλλιώτικες από τις άλλες, καθώς η κάθε ιστορία περιγράφει σκηνές που νιώθει ζωντανός. Ποιος είσαι. Από πού έρχεσαι. Πού πας. Τι νόημα απέκτησες και ποιόν αγάπησες.

Όλοι κρύβουν ένα μυστικό. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε ποιος. Ποιος είμαι. Τι ζητάω. Τι θέλω. Γνωρίζω τον πραγματικό μου εαυτό, ανάμεσα στις ανασφάλειες και τις φοβίες. Τον χειρότερο μου εαυτό. Μόλις απαντηθεί η ερώτηση, ξεκινάει η περιπέτεια. Αναζητάω τους άλλους, τους όμοιους μου. Και μόλις τους βρω, εκείνα τα μάτια μαρτυρούν πολλά. Ποιος είναι. Τι ζητάει. Τι θέλει.

Όλοι έχουν μια προσωπική ιστορία να διηγηθούν. Έζησαν, αγάπησαν και πέθαναν μέσα στην ψυχή τους. Όλοι κράτησαν επιθυμίες που μέθυσαν, σκέψεις που κατέστρεψαν. Και η ζωή συνεχίζεται. Αρκεί να ακούς. Η ανάγκη του ανθρώπου είναι να επικοινωνεί, να εξηγήσει, να δείξει. Διψάει για αναγνώριση, ψάχνει κάποιον σαν και αυτόν, να τον καταλάβει, να τον αποδεχτεί. Ψάχνει την αλήθεια. Αγωνίζεται ανάμεσα σε εμπόδια και δυσκολίες, ξεθάβει μυστικά ώστε να τα μοιραστεί. Μαζί σου.

Ποιος είσαι. Πες μου. Μην με φοβάσαι. Αν δεν μιλήσεις θα χαθείς. Σαν να μην υπήρξες, επειδή φοβήθηκες να χαρίσεις τον εαυτό σου. Θα τον χάσεις καθώς κρύβεσαι. Τόσο σημαντικά νομίζεις είναι όλα, στο τέλος καταλήγουμε μαζί, μακριά σαν ένα, εκεί που δεν ξεχωρίζουν οι άνθρωποι, μια μάζα. Κοντά σε έναν Θεό που δεν θυμάμαι. Ποιος είσαι, ποιος μιλάει για εσένα, τι θέλει να πει.

Μέσα στον λαβύρινθο, ψάχνω τον ανώτερο εαυτό, αποκωδικοποιώ τα κρυφά του λόγια, το μυαλό αφήνει σημάδια, μέχρι να αντιληφθώ τον απώτερο σκοπό. Τότε θα εξηγηθεί γιατί ήρθα, γιατί ζω, και τον σκοπό που θα πεθάνω. Στον στίβο της ζωής, τρέχω να προλάβω, να βγω νικητής.

Ίσως σε συναντήσω ανάμεσα, ίσως νικήσουμε μαζί. Ποιος είσαι.


Created by Diana Chemeris