Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ΛΕΙΠΩ


ΛΕΙΠΩ

Ξεκουράζομαι, τέτοιες εποχές δεν υπάρχω. Στα καλοκαίρια σταματάνε όλα. Διαφεύγω και το ευχαριστιέμαι. Ο ήλιος δεν κάνει χάρες σε κανέναν, η ζέστη προτιμά να σε πνίξει σιωπηλά, καθώς η θάλασσα σε καλεί ψιθυριστά. Νοτιάς χαϊδεύει σάρκες και βουνά, τεμπέλικος λήθαργος στις πιο ζεστές μέρες, μισοκοιμισμένος και λιγάκι δροσισμένος. Η θερμοκρασία προειδοποιεί επικίνδυνα, πως όταν κλείνεις τα μάτια σου, φεύγεις.

Προτιμώ να βουλιάξω τα πόδια στο νερό, δίχως να περπατήσω την διαδρομή. Προτιμώ να γλύψω ένα παγωτό, παρά να κλειστώ σε κλειστοφοβικά δωμάτια. Προτιμώ κάτι άλλο στο καλοκαίρι μου. Υποτίθεται σταματάνε όλα. Δουλειές, δίχως επιλογή στον ορίζοντα. Σκλάβος σε μια χώρα που εξαρτιέται από καλοκαίρια, τα βλέπω στο παράθυρο ενώ τα προσπερνώ ελάχιστα. Κανονικά πρέπει να σταματάνε όλα εκείνον τον καιρό, όπως σταματάνε όλα όταν κοιμάμαι. Κανονικά πρέπει να ζήσω εκείνες τις μέρες, διότι το καλοκαίρι τα παιδιά παίζουν.

Η ζέστη σταματάει δουλειές, σχολεία, ανούσιες υποχρεώσεις και χειμερινούς εφιάλτες. Βρίσκω μια παράξενη δικαιολογία, αποφεύγω φίλους και υποτιθέμενους γνωστούς. Είμαι για μπάνιο, είμαι σε νησί. Δεν έχω σήμα εκεί που βρίσκομαι, λέω.

Λείπω, πήγα με έναν γκόμενο στην Κίνα. Κλείνω το κινητό, με πρόφαση βουνά και ακτές. Εξαφανίζομαι, αγνοούμαι σε κάποια παραλία. Ψέματα, αλήθειες, δεν θέλω να μιλήσω. Δεν έχω χρόνο για σένα, μονάχα για μένα. Έτσι, σταματάνε να καλούν, σταματάνε να με απασχολούν, σταματάνε όλα.

Τότε ναζιάρικα πιάνω κάτι, μου αρέσει και συνεχίζω. Αποκόβομαι από λόγους και αιτίες που με αποσπούν άσκοπα. Ακούω μια ορχήστρα χωρίς να τελειώνουν οι νότες. Εικόνες ζωντανεύουν στην φαντασία και τα γράφω. Χωρίς διακοπές. Χωρίς βλακείες. Κάνω ότι γουστάρω, χωρίς δικαιολογίες. Δεν επικρίνω αυτά που επιλέγω, δεν αφήνω. Όπως παλιά, που δεν υπήρχε τρόπος ανίχνευσης να βουλώσει την ελευθερία. Ελευθερία. Όπως παλιά, τότε που θυμάσαι.

Υπάρχουν τέτοιες μέρες, που θέλω να τα κλείσω όλα.

Θέλω να ξεχάσω, πως υπάρχεις εσύ, πως συμβαίνει κάτι. Θέλω να διαγράψω, εκείνα που έγιναν πιο πριν. Δεν επηρεάζεις την ζωή, δεν επιτρέπω να μπει κανείς, και ξεχνάω όλα τα άλλα. Εκείνα τα καλοκαίρια της μοναξιάς, ξεχωριστό από όλα τα άλλα.

Υπερφορτισμένη κοινωνία, υπερφορτισμένο δίκτυο για οδηγό και μια οθόνη προστασία. Ξεχνάς ποτάμια, μονοπάτια, δρόμους, προσπερνάς δίχως να κοιτάς μια πραγματική ζωή. Θάλασσες, εσωτερικούς καημούς, ανθρώπους δίχως τέλος. Ξεχνάς την αλήθεια, με ψέματα της στιγμής. Η σκηνή του έξω κόσμου χάθηκε, στράφηκες σε φτιαχτά παράθυρα. Δεν κατάλαβες τις ώρες που έχασες, μοναδικός καημός να σε προσέξουν, μια ψεύτικη καρδιά να εμφανιστεί στην φώτο. Ένα τζάμι η πραγματικότητα, ώσπου να πεθάνεις από τον πολύ ηλεκτρισμό. Μονάχα ο μέσα κόσμος μιας εικονικής παγίδας είναι αληθινός, ασφαλής και παντοτινός.

Δεν υπερβάλλω, δεν κάνω λάθος. Ίσως απλά γίνομαι σκληρή, όμως έμαθα τα καλοκαίρια να περνάω δίχως εσένα να με ενοχλεί.


Created by Diana Chemeris