Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

ΝΕΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ


ΝΕΑΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Είναι εκείνες οι νεαρές, οι νεότερες στις οικογένειες, που ακόμα δεν έχουν γίνει γυναίκες. Είναι κοριτσόπουλα, ακόμα παιδιά. Και όπως τα παιδιά, έτσι και αυτές οι νεαρές κυρίες έχουν γεμίσει το κεφάλι τους με παραμύθια.

Πάντα το ίδιο παραμύθι, η ίδια ιστορία. Ο καλός πρίγκιπας, σώζει την φτωχή νεαρή δεσποινίδα από την φτώχεια και την απελπισία. Ένας πρίγκιπας την ερωτεύεται παράφορα και την παίρνει μακριά από τον ξεπεσμό, μέσα στο παλάτι του. Πιστεύουν πως έτσι είναι η πραγματική ζωή, πως έτσι θα συμβεί στη ζωή τους. Ελπίζουν, χαμένες στα παραμύθια.

Θα μπορούσα να θεωρηθώ πρίγκιπας. Είμαι νέος, ευγενής από αριστοκρατική οικογένεια. Οι πρόγονοι μου κρατούν παράσημα και τίτλους, το οικογενειακό όνομα έχει αξία στα μάτια της κοινωνίας. Το εξοχικό μας είναι διπλάσιο από την έπαυλη στην πρωτεύουσα, τα κτήματα μας φτάνουν μέχρι τις κορυφές του βουνού. Η περιουσία μας τεράστια.

Θα μπορούσα να θεωρηθώ πρίγκιπας. Έχω καλούς τρόπους και ανατροφή, μιλάω επίσημα και ευγενικά όταν παρευρίσκομαι στον κύκλο μου. Έχω μόρφωση και ασχολίες. Τα ενδύματα μου είναι από ακριβά υφάσματα που προσδίδουν αρχοντική γοητεία. Το άλογο μου είναι δυνατό και περήφανο όταν βρίσκομαι στην ράχη του. Αισθάνομαι άξιος στην κληρονομιά που με χαρακτηρίζει.

Είναι εκείνες οι νεαρές χωριατοπούλες που πιστεύουν στα παραμύθια. Όταν εμφανίζομαι τα καλοκαίρια, χαμηλώνουν το βλέμμα ντροπαλά, φαντάζονται πως θα τις σώσω, σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού. Τις αγαπώ αληθινά, για την αθωότητα και την νεότητα τους. Η ηλιαχτίδα της παιδικότητας αλλάζει την μουντή ζωή στο εξοχικό, έντονα συναισθήματα έρωτα αποσπούν την καθημερινότητα μου.

Όταν βρεθούμε μόνοι, το βλέμμα τους γεμίζει αδημονία και ευτυχία για το παραμύθι που πραγματοποιείται. Τις διαλέγω σαν πορσελάνινες κούκλες, υλοποιώ το παιδικό παιχνίδι. Ερωτόλογα και υποσχέσεις εκπληρώνουν την φαντασίωση. Τις κρατώ στην αγκαλιά μου και φιλάω το υπέροχο νεανικό τους δέρμα. Το τέλος του παραμυθιού τελειώνει στον αχυρώνα ή στον στάβλο, ανάμεσα στα άχυρα και τα ζώα που χλιμιντρίζουν αγέρωχα.

Εκεί χύνεται η σταγόνα της ομορφιάς που τις χαρακτηρίζει, η αθωότητα που χτίσανε στα χρόνια που πέρασαν μέσα από τα παραμύθια. Εκεί παίρνω την μαγική πνοή της παρθενιάς, και κάνω τις μικρές πριγκίπισσες δικές μου.

Όταν εμφανίζονται με φουσκωμένη την κοιλιά, παρακαλούν να τις αναγνωρίζω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, παρά να τις φέρω πίσω στην πραγματικότητα.


Created by Diana Chemeris

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ


ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Το περιπολικό έξω από την πολυκατοικία, παίρνει τις μαρτυρίες των γειτόνων. Σκοτεινή ατμόσφαιρα θανάτου έχει τυλίξει την γειτονιά. Κανένας δεν περίμενε πως θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, κανένας δεν περίμενε πως θα αντιδρούσε έτσι. Κανένας δεν περίμενε πως η παιδική ψυχή, θα έχανε την αθωότητα της και θα γινόταν εργαλείο φόνου.

Καιρό τώρα την ακούγαμε, δεν περνούσε μέρα χωρίς να βάλει τις φωνές. Μια υστερική γυναίκα που μένει μαζί με τον δεκάχρονο γιο της. Ένα αγγελούδι, που όταν συναντούσε τους γείτονες μαζευόταν ντροπαλά, χαιρετούσε δειλά. Τις καλές μέρες, είχε την άδεια να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς, και τότε γινόταν ζωηρός. Τις κακές όμως…

Εκείνη φώναζε, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, κανένας δεν μπορούσε να καταλάβει. Μια νευρωτική γυναίκα, που από το πρωί μέχρι το βράδυ έβγαζε τα νεύρα της πάνω στο δεκάχρονο αθώο αγόρι, το θύμα της.

<<Είσαι άχρηστος.>> ακούγαμε από τον κάτω όροφο. <<Δεν κάνεις για τίποτα.>> φώναζε υστερικά. <<Καθάρισε και μην μιλάς.>> ακούγαμε τα απογεύματα. <<Γιατί σε γέννησα.>> ρώταγε φωναχτά. Συμπόνια γέμιζε την καρδιά μας για το παιδάκι που γινόταν δέκτης των σκληρών λέξεων και τα ανεχόταν ήσυχα.

<<Θα σε σκοτώσω.>> ακούσαμε μια μέρα. Σχολιάσαμε αρνητικά τα λόγια της άκαρδης μάνας, άλλα δεν φανταστήκαμε ποτέ τα επακόλουθα. Οι υστερικές φωνές συνεχίστηκαν τις καθορισμένες ώρες που το παιδί βρισκόταν σπίτι. Τίποτα δεν άλλαζε στην ρουτίνα του κάτω ορόφου.

Κάποια μέρα, λίγο μετά που σταμάτησαν οι φωνές, χτύπησε η πόρτα. Ρωτήσαμε πριν ανοίξουμε, ακούσαμε την διστακτική φωνούλα του αγοριού από τον κάτω όροφο. Ανοίξαμε την πόρτα.

Το αθώο βλεμματάκι ήταν τρομαγμένο, κάτι ψυχρό κάλυπτε τα μάτια του. Η μπλούζα του μούσκεμα στον ιδρώτα και πιτσιλιές με αίμα, το κορμάκι του έτρεμε.

<<Η μαμά μου δεν φωνάζει πια.>> είπε φοβισμένα, γεννώντας δάκρυα στα μάτια.

Τον βάλαμε στο σπίτι μας, δεν μπορούσε να εξηγήσει τι έγινε, καθόταν αμίλητος, σοκαρισμένος μαζί μας. Δεν ξέραμε τι να συμπεράνουμε από την εμφάνιση του. Πήγαμε στον κάτω όροφο, η πόρτα του διαμερίσματος ήταν μισάνοιχτη.

Μπήκαμε μέσα, κηλίδες αίματος μας οδήγησαν στην κουζίνα. Το αποτρόπαιο σκηνικό μας σόκαρε, ακόμα δεν το πιστεύουμε. Το μαχαίρι της κουζίνας δίπλα στην καρέκλα και την πεσμένη μέσα στο αίμα μητέρα, τα μάτια της παγωμένα, έκπληκτα πάνω από τον κομμένο της λαιμό.

Καλέσαμε την αστυνομία, το παιδί δεν έχει συνειδητοποιήσει τι έκανε. Κάθετε μέσα στο περιπολικό, χαμένος μέσα στις σκέψεις, δίχως επικοινωνία με το περιβάλλον. Αυτό το αθώο αγγελάκι, έσπασε και έκανε την πράξη ενός κοινού δολοφόνου. Δεν άντεξε τις φωνές της μητέρας του, έβαλε τέλος  στην φωνή της. Τώρα κουβαλάει τις απειλές του παρελθόντος και την πράξη που τελικά αυτός έκανε πραγματικότητα.


Created by Diana Chemeris

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

ΜΑΓΕΙΑ ΑΠΟ ΦΙΛΗ


ΜΑΓΕΙΑ ΑΠΟ ΦΙΛΗ

Παράξενες οι φίλες της μητέρας μου, όσο παράξενη είναι και αυτή. Μέσα στις τόσες φιλίες που κρατάει, μου γνώρισε μια από αυτές. Η φίλη της δεν είχε που να μείνει εκείνο τον καιρό, και έτσι την φιλοξένησε στο σπίτι μας. Από δύο γυναίκες, γίναμε τρεις. Και τα κους κους, παρέα με καφέ δεν έλειπαν.

Παράξενη η φίλη της μητέρας μου. Ασχολείται με μυστικισμό, βλέπει τον κόσμο διαφορετικά. Γεμίζει την μητέρα μου με ιστορίες από φαντάσματα και οντότητες από διαφορετική διάσταση. Της γεμίζει το κεφάλι με παράξενα πράγματα, με μαγείες και τρόπους να ζητήσει από τις οντότητες πράγματα που θέλει. Αυτές οι ιστορίες ενθουσιάζουν την μητέρα μου. Έτσι η παρέα της, της ήτανε ευχάριστη.

Έχει περάσει καιρός από τότε που έφυγε, όλα όμως άλλαξαν από τότε. Τα επαγγελματικά και τα οικονομικά μας έπαθαν πτώση.  Ατυχίες διαδέχονταν η μία μετά την άλλη. Όσο και να προσπαθούσε η μητέρα μου να ακολουθήσει τις συμβουλές της φίλης της, αδυνατούσε να εκπληρώσει τις επιθυμίες της, και δεν μπορούσε να καταλάβει τι έφταιγε.

Δεν πήγε το μυαλό μας ποτέ στην μάγισσα, μέχρι που βρήκαμε βελόνες, διαφορετικού μήκους, να κείτονται κρυφά κάτω από το κρεβάτι της μητέρας μου. Βελόνες που γνώριζε η μητέρα μου από δική της έρευνα, πως αντιπροσώπευαν την κατάρα και την μαύρη μαγεία.

Πονηρευτήκαμε, αρχίσαμε να ψάχνουμε το σπίτι. Άνω κάτω η κάθε γωνία. κρεβάτια, καναπέδες, τραπέζια, βιβλιοθήκες, όλα μετακινήθηκαν από την θέση τους. Όλα ψηλαφίστηκαν με τον πιο προσεγμένο τρόπο και ερευνήθηκαν προσεχτικά. Και κάποια στιγμή τα βρήκαμε.

Κάτω από τα ψάθινα καλύμματα, από τρεις καρέκλες που κρατούσαμε στην τραπεζαρία. Η μητέρα μου το υπέδειξε, εγώ δεν το πρόσεξα. Δεν μπορούσα να δω, κάτω από την επήρεια των μαγειών τα μάτια μου ήταν τυφλά, εξαφανιζόντουσαν μπροστά μου. Συρματόπλεγμα τυλιγμένο σε κυκλικό σχήμα, στερεωμένο με σκουριασμένες βελόνες που με κάποιον μαγικό τρόπο, τα κρατούσαν σταθερά κάτω από τα καλύμματα.

Θορυβηθήκαμε, η μητέρα μου στεναχωρήθηκε που μια αγαπημένη της φίλη, αποδείχτηκε ορκισμένη εχθρός της. Με μάσκα την φιλία, με τον πιο ύπουλο και διαβολικό τρόπο, ήθελε να την βλάψει μέσω μαύρης μαγείας, συνεπώς και εμένα.

Οι γνώσεις της μητέρας μου αναπτύχθηκαν από τότε. Με τα σπίρτα στο χέρι, μέσα σε μια μεταλλική κανάτα τοποθετήσαμε τις βελόνες και τα συρματοπλέγματα, παραγεμισμένα με χαρτιά και οινόπνευμα για να γίνει εύκολη η κάψη. Τα βάλαμε στην μέση του δωματίου και σταθήκαμε η μία απέναντι από την άλλη. Με μία κίνηση, το σπίρτο πήρε φωτιά και έπεσε μέσα στην κανάτα.

Πήραν ευθείς φωτιά, ο καπνός τύλιξε την μυστικιστική ατμόσφαιρα του δωματίου. Με σηκωμένα τα χέρια, γεμάτες αυτοσυγκέντρωση, καλούσαμε τους προστάτες μας. Η φωτιά ανάμεσα μας φλογιζόταν στα χρώματα του εκτυφλωτικού πράσινου, παράξενο χρώμα. Ο θόρυβος της φλόγας έσπαγε την σιωπή. Η μυρωδιά του καμένου σίδερου σήμανε το τέλος της.

Δεν ξέρω τι απέγινε η παράξενη τέως φίλη της μητέρας μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως η τελετουργία ρούφηξε την ενέργεια μας και πέσαμε κατάκοπες για δώδεκα ολόκληρες ώρες. Ξέρω πως η μαγική πράσινη φωτιά έμεινε μια ανάμνηση στην μνήμη μου, η αίσθηση της πληρότητας και της εκπλήρωσης μετά, σήμανε την επιτυχία της ιερής τελετουργίας. Ξέρω πως μετά από κείνη την μέρα το σπίτι έγινε πιο ευδιάθετο και τα προσωπικά μας θέματα απέκτησαν άνοδο.

Created by Diana Chemeris

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ


ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Είκοσι χρόνια πέρασαν. Είκοσι χρόνια από τότε που πήρα την τελευταία μου ανάσα ελευθερίας. Πριν είκοσι χρόνια έκανα μια αποτρόπαια πράξη και ανάγκασα να με κλείσουν πίσω από τα κάγκελα. Εκείνη η μέρα, παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου, σαν να έγινε χθες, και ας πέρασαν είκοσι χρόνια.

Έχω μετανιώσει. Πόσες μέρες και νύχτες έχω περάσει παρακαλώντας τον Θεό να με συγχωρέσει. Ίσως με ακούσει εκείνος και με συγχωρέσει και αυτός. Εκείνος ο άτυχος άντρας που βρέθηκε την πιο ακατάλληλη στιγμή μπροστά μου και έπεσε νεκρός. Ζητάω εδώ και είκοσι χρόνια συγχώρεση, χωρίς μια ανάσα ηρεμίας ή ελευθερίας.

Ήμουν νέος, πολύ νέος για να ακούσω τους μεγάλους όταν προειδοποιούσαν να μην μπλέξω. Είχα μια επιθυμία με την παρέα μου ένα βράδυ, παραγγείλαμε ναρκωτικά, σκληρά μανιτάρια. Αυτό το λαχανικό μας φαινόταν ακίνδυνο, δεν σκεφτόμασταν τις επιπτώσεις, πάρα μόνο την καλοπέραση.

Όλα ξεκίνησαν αστεία, γελάγαμε και περνάγαμε καλά, μας άρεσε. Μετά άρχισαν οι παραισθήσεις, εμφανίστηκαν φωνές, φοβίες, πράγματα που δεν υπήρχαν. Η μουσική έπαιζε δυνατά, δεν συνειδητοποιούσαμε την ένταση της. Μέσα στα μπερδεμένα μας αφτιά, ακουγόντουσαν σαν φωνές αγγέλων και δαιμόνων που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε.

Ένας από την παρέα κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι, φοβόταν κάποιον αόρατο άντρα που τον κυνηγούσε, τον φώναζε μπαμπά. Προσπαθούσαμε να τον πείσουμε πως δεν υπήρχε κανένας που να ήθελε το κακό του, μέχρι που η παραίσθηση μας πρόλαβε, και αρχίσαμε να ψάχνουμε μανιασμένα τον αόρατο άντρα.

Και τότε χτύπησε η πόρτα.

<<Αυτός είναι.>> φώναξε παρανοϊκά, ζάρωσε φοβισμένος κάτω από το τραπέζι. Πανικόβλητοι, προσπαθήσαμε μέσα στην τρέλα μας να αποφασίσουμε την επόμενη κίνηση μας. Το κουδούνι χτύπησε ξανά επίμονα.

Απελπισία με τύλιξε σαν δαιμόνιο, ήθελα να προστατέψω τον τρομαγμένο φίλο μου. Τον διαβεβαίωνα πως δεν θα άφηνα να τον πειράξει κανείς. Συγχυσμένος, έπιασα ένα ρόπαλο, άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα αυτόν, έναν άντρα που δεν αναγνώρισα.

<<Τι θέλετε.>> ρώτησα με οργισμένη φωνή και μάτια απειλητικά.

<<Την μουσική.>> είπε τσαντισμένος. <<Κατεβάστε την.>>

<<Αυτός είναι.>> φώναξε ο φίλος μου κάτω από το τραπέζι. <<Μην τον αφήσεις.>>

Με μανία, χωρίς προειδοποίηση άρχισα να τον χτυπάω με το ρόπαλο που έκρυβα. Τον χτυπούσα μέχρι που έπεσε, συνέχισα να τον χτυπάω δυνατά σε όλο του το σώμα.

<<Δεν θα ξαναπειράξεις τον φίλο μου.>> φώναζα πριν σταματήσω να τον χτυπάω. Ήταν πια νεκρός.

Από νεανικό καπρίτσιο, ήθελα να δοκιμάσω μανιτάρια. Και από αυτήν την επιπολαιότητα της εφηβείας κατέληξα να σκοτώσω έναν αθώο άνθρωπο. Τον γείτονα μου, που κάτω από την επήρεια τους, αδυνατούσα να τον αναγνωρίσω.

Είκοσι χρόνια πέρασαν, και ακόμα αυτή η σκηνή δουλεύει στο μυαλό μου σαν να ήταν εχθές, σαν να μην έφυγαν ποτέ τα μανιτάρια από τον οργανισμό μου. Μπορεί σήμερα να είναι η πρώτη φορά που ανασάνω ελεύθερα μετά από τόσο καιρό, όμως δεν θα αποκτήσω ποτέ την ελευθερία της συνειδήσεως μου. Δεν θα είμαι ποτέ πραγματικά ελεύθερος.


Created by Diana Chemeris

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2016

ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ


ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Νέα χρονιά, νέα αρχή. Άλλος ένας χρόνος πέρασε, και όμως άλλαξαν τόσα πολλά. Η χρονιά πέρασε με ένα δώρο. Μια αφύπνιση που άλλαξε τα μάτια και την φωνή μου. Μια διαφορετική συνείδησή, ένας διαφορετικός κόσμος. Παλιά δεν έβλεπα, τώρα ανοίχτηκαν όλα μπροστά μου. Όλα είναι τόσο καθαρά, τόσο λαμπερά.

Χρόνο με το χρόνο μιλάνε για αυτό, αλλαγή συνολικής συνείδησης λένε, διαφορετικές δονήσεις. παγκόσμια αφύπνιση. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική από αυτά που λένε. Βρίσκομαι πιο κοντά στον Θεό, βλέπω ξεκάθαρα τον κόσμο.

Ήμουν μικρή, νέα ακόμα στον κόσμο. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τέτοια διορατικότητα, τέτοια δύναμη. Δεν ήθελα να δω, το απέφευγα. Στον πραγματικό κόσμο, έκλεινα τα μάτια και τα αυτιά μου. Άλλα βαθιά μέσα μου ήξερα, είναι η διαίσθηση που κατευθύνει τον δρόμο.

Ήθελα να ζήσω την ανθρώπινη εμπειρία, όπως την ζει κανείς στην εποχή μας. Έγινα φιλόδοξη, αλαζόνα, σκληρή, πεπεισμένη πως δεν κάνω λάθος, εγκλωβισμένη μέσα στις δικές μου απόψεις, πιστεύοντας στις δικές μου εγωιστικές σκέψεις. Έπραττα αυτό που ήθελα, έλεγα αυτό που ήθελα, ποτέ δεν σκεφτόμουν τις επιπτώσεις. Με κέρδισε ο εγωισμός, η ψευδαίσθηση του εαυτού μου.

Ήρθε μια μέρα που ανακάλυψα πως έκανα λάθος. Είπα αρκετά, δεν μπορώ να ζω μέσα στην ψευδαίσθηση που δημιούργησα, μέσα στην υλική κακία, να γεμίζω με φθόνο κάθε βήμα της ζωής μου. Δεν ήθελα πια έτσι την ζωή μου, γεμάτη φόβο και οργή.  Μία μέρα άλλαξα, και άλλαξε ο κόσμος όπως τον έβλεπα.

Και αυτή η σκέψη, έγινε σήμα προς το ανώτερο. Σαν ένα κουμπί, πυροδότησε την αρχή της αφύπνισης. Ξεκίνησε σαν όνειρο, όμως ήταν τόσο αληθινό. Είδα τον κόσμο, έτσι όπως πραγματικά είναι. Διαψεύστηκαν όλα τα πιστεύω που είχαν χαραχθεί όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο μυαλό μου, έπεσε το πέπλο. Κατάφερα να δω αυτά που κρύβονται πίσω από τον κενό χώρο, τα μυστικά που μας ψιθυρίζουν άλλα δεν ακούμε. Χάθηκε η ψευδαίσθηση που δημιούργησε το παρελθόν, μέσα στην οποία ήμουν κλεισμένη, φοβισμένη να βγω. Τώρα βλέπω καθαρά τον κόσμο, τους ανθρώπους, την ζωή.

Μύθοι, ιστορίες, ψυχές. Όλα με την δική τους σημασία, και μέσω αυτών, πρέπει να βρω την αλήθεια. Η ζωή εκτυλίχθηκε σε ένα ταξίδι εμπειριών, λεπτό προς λεπτό, προσπαθεί να μου μάθει κάτι πέρα από το ανθρώπινο, πέρα από τον απλό μου εαυτό που κοσμεί την γη την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Κάτι που υπήρχε βαθιά μέσα μου. Με οδηγεί εκεί που πρέπει να βρίσκομαι, αυτό που πρέπει να ανακαλύψω. Το αληθινό και το ψεύτικο. Το ιερό και το δαιμονικό. Τον πραγματικό μου εαυτό.

Αυτά δεν τα έβλεπα παλιά, ήμουν τυφλή, δεν πίστευα. Η περασμένη χρονιά, άνοιξε τα ψυχικά μου μάτια. Δέχομαι την νέα χρονιά με προσδοκία προς ένα καινούριο, διαφορετικό ταξίδι. Το σύμπαν πρόσφερε ένα δώρο, το οποίο δέχτηκα. Είναι η σειρά μου, να ανακαλύψω τις τελείες που συνδέονται σε ένα σχέδιο, τι κρύβεται πίσω από μένα.


Created by Diana Chemeris

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


ΚΑΜΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>>

Έξαλλος, δεν σκεφτόμουν. Δεν με σέβεται, δουλεύω πολύ για να θρέψω εκείνη και τα παιδιά μας, είμαι η βάση της οικογένειας. Και όμως, γυρνάω σπίτι και βρίσκω αχαριστία, γκρίνια και παράπονα. Πουθενά δεν με γεμίζει αυτή η γυναίκα, πως την ερωτεύτηκα και την παντρεύτηκα.

Γιορτές είναι, αξίζω μια νύχτα μόνος μου, μακριά από το σπίτι, από τις φωνές των παιδιών, από το χάος του σπιτιού. Επέλεξα τους φίλους που έχω καιρό να δω. Ένα διαφορετικό είδος χάους, ευχάριστο για μένα. Δεν τους βλέπω συχνά, σπίτι, γραφείο, σπίτι ξανά, μου έχει λείψει η παρέα τους. Σήμερα αποφάσισα να αφιερώσω το βράδυ σε εμένα.

Εντάξει, ξεφύγαμε λίγο με τα παιδιά. Τα ποτά και τα σφηνάκια δεν σταματούσαν. Ξεκινήσαμε σε ένα απλό γιορτινό μπαρ, καταλήξαμε σε ένα στριπτιζάδικο. Δεν άντεχα τα τηλεφωνήματα της, που ξεκίνησαν από νωρίς το βράδυ, έκλεισα το κινητό. Ξέρω πως το πρωί έπρεπε να είμαι παρών όταν τα παιδιά ανοίξουν τα δώρα τους, και θα ήμουν. Άλλα ήθελα και το δικό μου δώρο, την ελευθερία μιας βραδιάς, γιορτές που είναι.

Όχι, δεν βρήκα άλλη, ούτε την απάτησα. Πέρασε από την μύτη μου λίγη κοκαΐνη, καταλήξαμε στο τέλος σε ένα παρακμιακό μαγαζί. Φορώντας έναν σκούφο στο κεφάλι μου, του Άγιου Βασίλη, συνέχισαν τα ποτά και οι γραμμές.

Γύρισα σπίτι τα ξημερώματα, ακόμα με τον σκούφο στο κεφάλι. Ήξερα μόλις την αντίκρισα στον καναπέ δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, τι θα επακολουθούσε. Με περίμενε νευρική, τσαντισμένη με μαύρους κύκλους από την αϋπνία. Εγώ φτιαγμένος και ζαλισμένος, με ανήσυχο βλέμμα, μύριζα αλκοόλ. Άρχισε να μιλάει άσχημα, πράγματα που είχα ξανακούσει, άλλα ποτέ δεν με επηρέαζαν. Σήμερα όμως με εξόργισαν.

Δεν σέβομαι εγώ την οικογένεια μας, δεν σέβομαι αυτήν. Εγώ το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να έχει αυτή τα δώρα της και τις ανέσεις της. Το μόνο που κάνω είναι να δουλεύω, να δώσω ένα μέλλον στα παιδιά μας, να πάνε σε καλά σχολεία και να μην τους λείψει τίποτα. Δεν εκτιμάει αυτή η γυναίκα, δεν εκτιμάει εμένα και τις ανάγκες μου ως άντρας. Μέσα στις κατηγορίες που έλεγε, το μυαλό μου θόλωσε.

Τα μάτια μου γυάλιζαν, ένιωθα έντονα συναισθήματα και δυσφορία, ναι αυτό ήταν, δεν είχα αντίληψη του τι έκανα και έλεγα. Τα παιδιά ξύπνησαν από τις φωνές, κρυβόντουσαν στα δωμάτια τους. Άκουγα μόνο ήχους από κραυγές, φωνές και κλάματα, δεν ξεχώριζα τίποτε από αυτά. Το τζάκι αναμμένο. Μα γιατί το άφησε αναμμένο..

Εγώ το έκανα, ναι πρέπει να το έκανα εγώ. Η εικόνα ζωντανεύει στο μυαλό μου όσο συνέρχομαι από την εμπειρία και την ζάλη. Η γυναίκα μου όσο και να φωνάζει δεν πειράζει κανέναν. Πρέπει να έπιασα κάποιο κάρβουνο με τα χέρια μου, ακόμα νιώθω το κάψιμο, πονάει.

<<Μην το κάνεις.>> φώναζε. <<Σκέψου τα παιδιά.>> Μου φάνηκε αστείο, εκείνη την στιγμή να την τρομάξω, δεν σκέφτηκα τις επιπτώσεις. Πέταξα το κάρβουνο στο δέντρο, και γελούσα, δεν σκέφτηκα την πράξη μου. Το δέντρο έπιασε φωτιά αμέσως, το ψεκάσαμε με σπρέι ανακατεμένη με χρυσόσκονη όταν το στολίζαμε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπιασε φωτιά και η κουρτίνα, και μέσα σε λίγα λεπτά ολόκληρο το σαλόνι.

Δεν συνηθίζω να αντιδράω έτσι, πρέπει να έφταιγε το ποτό μαζί με τα ναρκωτικά. Με έφερε στα όρια μου, έσπασα, έχασα την υπομονή μου και την αυτοσυγκράτηση μου. Έχω και εγώ ανάγκες για διασκέδαση. Δεν το σεβάστηκε, όχι, ήθελε να κάνει την έξυπνη. Τώρα το μόνο που κατάφερε είναι να κάθομαι μέσα στο περιπολικό με κατηγορίες, αυτή να κοιτάει δύσπιστα και σοκαρισμένη εμένα και το σπίτι που καίγεται, και τα παιδιά μας τραυματισμένα.


Created by Diana Chemeris

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ


Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ

Είναι δυνατόν να είναι αληθινός ο Θρύλος, αυτός που οι πρόγονοι μου πρόβλεψαν, ή είναι απλά ιστορίες για παιδιά. Αυτός! Ο Θεός Κετζαλκόατ, ο Θεός του αέρα, βρίσκεται μπροστά μου, με σάρκα και οστά. Είναι δυνατόν άραγε.

Δεν είναι σαν τους ανθρώπους του λαού μου, αυτός είναι διαφορετικός. Το δέρμα του είναι κάτασπρο σαν τα άσπρα σύννεφα που κινεί ο άνεμος, το γένι του επιβλητικό στο πρόσωπο του, τα κόκκινα μαλλιά του καίνε σαν φωτιά στην κεφαλή του, και τα μάτια του στο χρώμα που δεν κατέχει κανένας από τους ανθρώπους μου, πράσινα. Είναι ίδιος με την εικόνα που απεικονίζεται στους θρύλους, έτσι όπως τον περιγράφουν γενεές τώρα.

Δεν είναι άνθρωπος αυτός, μα ναι, είναι ο Θεός των θρύλων. Είναι δυνατόν. Πώς έφτασε εδώ, από πού εμφανίστηκε. Δεν υπάρχει άλλος τόπος πέρα από την χώρα των Αζτέκων, η χώρα μου είναι πλούσια και ιερή, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την θάλασσα. Και όμως αυτός ήρθε από την θάλασσα, τον έφερε καβάλα ο άνεμος.

Μα ναι, αυτός είναι Θεός. Φυσούσε την μέρα που μπήκε στο βασίλειο μου, και κάθε φορά που έρχομαι κοντά του, νιώθω ένα απαλό αεράκι, κρύο. Ο άνεμος ανακατεύει τα μαλλιά του, φαίνεται πως το απολαμβάνει, του ανήκει. Μα δεν μπορεί να είναι συμπτώσεις, αυτός είναι ο Θεός του αέρα. Το πρόβλεψαν οι θρύλοι, δεν μπορεί να λένε ψέματα. Δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει άλλος όμοιος του, αυτός είναι.

Αυτή η Ινδιάνα γυναίκα που τον ακολουθεί, η ερωμένη που διάλεξε να έχει, κατάγεται από μία εχθρική φυλή που κυβερνάμε. Συνωμοτεί εναντίον του λαού μου ή ακολουθεί διαταγές του Θεού της, του Θεού μου, του Θεού μας. Ψιθυρίζει σιγανά στο αυτί μου, σκέψεις και διαταγές. Ο Θεός Κετζαλκόατ πρέπει να φύγει λέει, να συναντήσει τους άλλους θεούς, θα γυρίσει με δώρα και πλούτη, αμύθητα και πέρα φαντασίας από το ίδιο το βασίλειο μου. Την ακούω, γιατί την άκουσα?

Γιατί οι ακόλουθοι που άφησε πίσω να μας προστατέψουν, έσφαξαν τους ευγενείς του λαού μου, αφού πήγαν να προσευχηθούν στον ναό μας. Είναι και αυτοί Θεοί που εξοργίστηκαν για κάποια αναίδεια, ή απλά δαιμόνια που ακολουθούν τις διαταγές του Θεού. Γιατί εξαπέλυσε την οργή του πάνω μας, γιατί μας τιμωρεί. Του έστειλα δώρα, τον ευχαρίστησα για την εμφάνιση του, μας τίμησε αυτόν τον χρόνο μέσα στους θρύλους των αιώνων. Τον φιλοξένησα, τον τάισα, υποκλίθηκα μπροστά του όπως μόνο σε Θεό άξιζε. Μα πού τον πρόσβαλα?

Μάλλον έκανα λάθος, υπήρξα αφελής, δεν ήταν Θεός αυτός. Πριν πάρω την τελευταία μου πνοή, πρόδωσα τον λαό μου. Άφησα να καταστρέψουν τους ναούς μας, να βάλουν τις δικές τους εικόνες με άλλα πρόσωπα, θεότητες που δεν γνωρίζω. Έτσι ζήτησε ο Θεός Κετζαλκόατ, αυτό απαίτησε, νόμιζα πως ήταν το σωστό, να κάνω το θέλημα του. Ατίμασα εμένα, ως αυτοκράτορας των Αζτέκων, ατίμασα τον λαό που προοριζόμουν να προστατέψω. Τους πρόσταξα να υπακούσουν έναν βάρβαρο. Οι άνθρωποι μου στράφηκαν εναντίον μου, με πετροβόλησαν, με ύβρισαν, άφησα έναν ξένο να μπει μέσα στον τόπο μας και τον ανακήρυξα Θεό.

Έκανα λάθος άραγε, μα το λένε οι θρύλοι. Με ξεγέλασαν τα μάτια μου και η τυφλή μου πίστη, μήπως ήταν τρέλα. Γιατί με πρόδωσε ο Θεός που λάτρευα, γιατί με σκότωσε?

Created by Diana Chemeris

* Αναφορά στα γεγονότα της εισόδου του Ισπανού Κορτές το 1518, στην πρωτεύουσα των Αζτέκων, την Τενοτστιτλάν. Εκεί, ο βασιλιάς Μοντεζούμα, λόγω των θρύλων μπέρδεψε τον Κορτές με θεότητα. Μία παράξενη ιστορία για το πώς, η χώρα αυτή, κατακτήθηκε.

Πηγή: "Εξουσία και Απληστία" του Philippe Gigantes